How are you feeling mister van Viegan?

Het ene moment ben je de oudste in een appartement vol studenten en het andere moment ben je het broekie dat op een kamer gevult met bejaarden de nacht door moet brengen. Om maar meteen met de deur in huis te vallen, afgelopen woensdag ben ik met mijn bezoek aan het Gold Coast Hospital weer een ervaring rijker geworden. Nu kan ik een heel mooi verhaal gaan schrijven, de spanning opbouwen en jullie vervolgens naar het ’verlossende’ einde lijden, maar om te voorkomen dat heel Standdaarbuiten en omgeving in rep en roer staat, ga ik het einde van dit verhaal al meteen aan het begin prijsgeven. Alles is helemaal goed met meneer van Viegan, en er is dus ook niets om je zorgen over te maken; ’no worries’ dus.

Naar aanleiding van een soort van druk om mijn borst die ik al zo’n twee weken voelde, ben ik woensdag uiteindelijk toch maar eens langs de dokter gegaan om te kijken wat de oorzaak hiervan zou kunnen zijn. Hier hebben ze gelijk wat kleine tests gedaan en ook een ECG, oftewel een hartfilmpje gemaakt. Alles was min of meer goed, alleen zag de doktor bij de medioclaviculaire lijn (V4) een onregelmatigheid, waardoor ze mij doorverwees naar de spoedeisende hulp van het ziekenhuis tien minuutjes verderop.

Hier aangekomen moest ik eerst allerlei informatie doorgeven, waaronder mijn naam natuurlijk. Met mijn verhuizing naar Australië dacht ik eindelijk een keer van de naamsverwarring (van Vliegen) af te zijn, maar helaas; ik stond de rest van mijn verblijf bekend als mister van Viegan. Eerst heb ik nog even een klein uurtje moeten wachten, waarna ik werd meegenomen naar een kamer om allerlei tests te ondergaan. Weer een ECG, en bloedtest, en wat gesprekken later lag ik op de emergency afdeling van het ziekenhuis. Ze konden nog niet precies zeggen wat het zou kunnen zijn, dus ik moest daarvoor een X-ray ondergaan. Na weer een aantal uur wachten werd er een X-ray van mijn borst afgenomen en kon ik weer terug naar mijn bed waar ik kon genieten van alle heis om mij heen. De hele tijd dat ik in de emergency room lag zat ik aan een monitor en kon ik dus eigenlijk helemaal niets anders dan liggen wachten op wat meer nieuws. De tijd heb ik toen maar gedood met wat rond te kijken; in mezelf te lachen omdat er security nodig was om een 85 jarige man rustig te krijgen; en te spelen met de monitor, welke vrij gemakkelijk te manipuleren viel.

Rond een uur of vijf kwam uiteindelijk de cardioloog met het nieuws dat er niet heel erg veel aan de hand zou zijn. Ik zou een acquire pericarditis kunnen hebben, wat min of meer een onsteking van het hartzakje betekend. Nu wilden ze nog iets meer zekerheid hebben en zeker weten dat er geen vocht in het hartzakje zou zitten, dus was er nog een echo nodig. Helaas voor mij waren de mensen die de echo af konden nemen al naar huis en was ik dus genoodzaakt om een nachtje in het ziekenhuis door te brengen. Niet veel later werd ik dus door iemand naar de kamer gebracht waar ik de nacht zou gaan door brengen. Mijn zelfvertrouwen kreeg onderweg een aardige boost, aangezien alle zusters verrast opkeken, me nakeken, en ik ze over me hoorde praten. Eenmaal in mijn kamer aangekomen werd me wel duidelijk wat de echte reden daarvoor was, ik was namelijk met mijn 23 jaar, gemiddeld 50 jaar jonger dan iedereen op de afdeling.

De rest van de avond heb ik dus kunnen genieten van wat gesprekken met mijn kamergenoten en aangezien er voor de rest toch niets te doen was, ben ik maar aan de slag gegaan voor de studie. Ondanks mijn snurkende buurman heb ik toch nog een redelijke nacht gehad en werd de volgende ochtend wakker gemaakt voor nog een bloedtest en aan het begin van de middag werd ik dan eindelijk aan de echo onderworpen. Nadat de Australische versie van de Cliniclowns mij bijna een hartverzakking hadden bezorgt, kwam de dokter, met in zijn kielzog vijf studenten, mij het ‘goede’ nieuws brengen. Uiteindelijk werd er gedacht aan een milde versie van pericartidis, waar niet echt een behandeling voor bestaat. In principe moet het vanzelf over gaan, maar moet ik het wel in de gaten blijven houden. Hierna mocht ik ook weer meteen naar huis en hebben we mijn thuiskomst gevierd met het eten van kroketten en frikandellen.

De rest van de afgelopen twee weken zijn eigenlijk niet minder spectaculair geweest dan mijn ziekenhuis bezoek. Anderhalve week geleden zijn we namelijk naar Brisbane gereden om inkopen te gaan doen bij de Nederlandse Winkel. Behalve de échte Nederlandse pindakaas kon je hier eigenlijk alles wel kopen, dus werden er als eerste natuurlijk frikandellen en kroketten ingeslagen. Aangezien Andrew zichzelf als halve Nederlander beschouwt (zijn opa is in Papendrecht geboren) was hij helemaal into het Nederlandse eten, dus moesten we die avond meteen de eerste frikandellen maken. Geen probleem zou je denken, zonder frituurpan, maar met enige creativiteit zouden we best wel wat frikandellen kunnen bakken. Helaas resulteerde ons experiment in een fornuis dat in vuur en vlam stond, waarna we met de blusdeken en uiteindelijk het blusapparaat de campus voor een ramp hebben kunnen behoeden. Uiteindelijk is er niets ernstigs gebeurt en is iedereen ongedeerd gebleven. Natuurlijk waren we zo slim om de camera erbij te pakken, dus bij deze de video van het hele gebeuren:

http://www.youtube.com/watch?v=bHxYIudqEwM#t=4m49s


Verder zijn we afgelopen weekend met elf man de verjaardag van Mikaela geviert en zijn we als verassing naar Byron Bay gegaan. Hier hebben we eerst een tijdje op het strand doorgebracht waar we gelunched hebben, wat spellen hebben gedaan en de middag hebben afgesloten met een spelletje ‘Schipper mag ik overvaren’. De noren hebben namelijk een standup comedian die blijkbaar Nederlanders belachelijk maakt en heeft ‘Schipper mag ik overvaren’ beroemd gemaakt in Noorwegen (zie: http://www.youtube.com/watch?v=44yO9QzUzF8 ). Het resulteerde er dus in dat afgelopen weekend een groep ‘volwassen’ mensen in Australië een Nederlands kinderspelletje speelden.

Later op de avond hebben Christian, James en ik een lied voor Mikaela ‘gezongen’ op de melodie van Buffalo Soldier van Bob Marley. Nu werd de show uiteindelijk een beetje door Trond gestolen die niet veel later zijn hoofd uit de badkamer stak en zei dat er nog een jongen een speciaal liedje had voor de jarige. Niet veel later springt hij uit de badkamer met niet meer aan dan een feestmuts die zijn jongeheer bedekt en begint ‘happy birthday’ te zingen. Na ongeveer tien minuten op de grond te hebben gelegen van het lachen zijn we vervolgens naar Cheeky Monkeys gegaan waar we de avond zouden afsluiten. Helaas besloot de uitsmijter dat Ingrid teveel op had om binnen te komen, dus besloot ik om haar dan maar naar huis te lopen om vervolgens weer terug te gaan. Uiteindelijk kwam daar niet veel van aangezien we onderweg een bar tegenkwamen waar Ingrid wel gewoon binnen kwam, dus hebben we daar nog een tijdje gefeest. De volgende ochtend hebben Christian en ik nog even gesurft en zijn we vervolgens met iedereen weer naar huis gegaan.

Naast alle heisa heb ik de afgelopen twee weken ook wel redelijk wat aan mijn studie gedaan. Een aantal verslagen ingeleverd en een presentatie gedaan, welke ik allemaal tot een redelijk goed einde heb kunnen brengen, dus qua dat betreft gaat alles gewoon nog goed. Komende week heb ik springbreak, maar helaas moet ik nogal wat dingen afhebben voor de week na de vakantie, dus ben ik vooral bezig met de studie. Donderdag gaan we met een aantal richting Noosa waar we tot zaterdag voornamelijk het strand gaan bezoeken, wat gaan surfen, maar vooral gaan relaxen. Na springbreak heb ik nog tot het weekend van 30 oktober college en zal het dus een groot feest worden op mijn verjaardag. Als het goed is komt Lotte dan ook precies voor anderhalve week deze kant op, dus zo kan ik mijn verjaardag uiteindelijk nog vieren met iemand uit Standdaarbuiten.
Thnx nog voor alle reacties, altijd superleuk om iets te horen vanuit Nederland. Hoop mijn volgende blog nog voor mijn verjaardag te kunnen schrijven, maar kan niets beloven! Tot de volgende keer,

Cheers,
Peter