Bye Bye Freedom

Nog maar twee dagen en dan is het gedaan met de vrijheid die ik hier in het land van de kangoeroes genoot. Van roekeloze, feestvierende, en van het leven genietende surfer moet ik me weer schikken in de rol van de perfecte zoon. Over twee dagen is het dus zo ver; mijn ouders zullen na een lange vliegreis voet op dit eiland gaan zetten. Daarom, bij deze, de laatste blog die ik in ‘vrijheid’ zal schrijven.

Mijn laatste blog schreef ik net na het weekend van mijn verjaardag, maar helaas had ik geen tijd en ruimte om hier iets over te schrijven. Nu moet ik eerst eventjes terug in de tijd gaan, want ik vergeet bijna nog te vertellen dat Anne haar verjaardag vijf dagen voor de mijne vierde. Aangezien zij al het hele semester supergoed voor haar broers hier in het appartement zorgde, besloten wij haar te trakteren op een dagje niets doen. In plaats van dat de dag begon met het normale Nederlandse ‘lang-zal-ze-leven’; waarbij de jarige bovenaan de trap staat en op de tonen van het eeuwenoude nummer naar beneden zweeft, hadden wij (de mannen) iets anders in gedachten. Op de tonen van het nummer ‘Birthday’ van de Beatless, zijn wij Anne haar kamer binnengelopen, en hebben we haar getrakteert een onvervalste, ultieme striptease. Voor de Facebook-gangers, je kan hem hier vinden:
http://www.facebook.com/video/video.php?v=1486250073382.

Wees gerust, mijn moeder heeft hem al mijn oma laten zien, dus er zullen geen heel onfatsoenlijke beelden te zien zijn. En voor de niet-Facebook gangers, jullie hebben pech. Verder hebben we dus de hele dag voor Anne gezorgd, pannenkoeken en wentelteefjes (letterlijke vertaald natuurlijk; flipping bitches) voor het ontbijt en haar lievelingseten voor het diner, waarna we ’s avonds nog een leuk avondje zijn gaan stappen. Als cadeau hebben we haar een vergrootte ‘familie-foto’ gegeven, met van iedereen een persoonlijk stukje tekst erop, waar ze natuurlijk erg blij mee was.

Vijf dagen later was het dus mijn beurt. Op zaterdag 30 oktober was ik (samen met Anne) uitgenodigd door Mikaela om bij haar thuis te komen barbequeen, want ze hadden toch nog vlees over van de vorige bbq (yeah right). Eenmaal daar aangekomen kwamen we bij het zwembad en bbq-area van hun hotel en sprong ineens iedereen (alle scandinavieers en mijn roommates) tevoorschijn: suprise! Hoewel ik al wel iets door had, was het natuurlijk echt superleuk dat ze zoiets voor me hadden geregeld.Weer een superbarbeque gehad met allerlei speciaale (Zweedse) gerechten erbij, en als finishing touch natuurlijk een Zweedse taart. Dat was nog niet alles, want Anne had ervoor gezorgd dat ik zelfs nog een cadeau kreeg voor mijn verjaardag; een rash guard, welke je draagt met het surfen (aangezien mijn oude gestolen was), super natuurlijk! Hierna stonden ineens Mikaele, James en Christian op om voor mij een lied te gaan zingen. Op de melodie van ‘Prins Ali’ van Alladin, werden mijn vele kwaliteiten weer eens naar voren gebracht. De songtekst was als volgt:

’S-L-O! Turns 24, Peter van Viegen
Stropwaffel, play fuck the Dutch
Then he ain’t much
He’s not like all other guys
He’s a master of demise
Mister shaking hands and earthquake survivor

S-L-O! Turns 24, Peter van Viegen
Too smart for this world, S-L-O!
Choot ver Dumme what he curse
Carry home Scandinavian girls
Who partied till their feet hurt, S-L-O!

He tried to burn down the kitchen
When making frikandel and frittes sauce
When it comes to Harry advertising
Tried to “do them all”, but forgot the postgrad lab quickiii

S-L-O! Turns 24, Peter van Viegen
Stropwaffel, play fuck the Dutch
Cause he means much
He’s not like all other guys
A true friend and he is wise
Happy birthday Peter you good old Stropwaffeeeeeel!!!’

Nu is het een beetje veel om per zin alles uit te gaan leggen en ik denk dat als je mijn blogs een beetje hebt gevolgd je het meeste er ook wel uit kan halen. Alleen dan S-L-O. Nu schijn ik dus vaak het slachtoffer te zijn van wat minder flatteuse bijnamen (ik zal niet op degene ingaan die ik in Nederland heb toegekend gekregen), dus natuurlijk ook hier in Australië. Volgens de groep hier ben ik namelijk soms nog wat langzaam van begrip, ik snap ook niet waar ze het vandaan halen. Ik zie het eerder zo dat ik te snel ben voor de rest, zodat het voor hen als langzaam wordt gezien. S-L-O zijn dus de eerste letters van, inderdaad, SLOW, en voila mijn nieuwe bijnaam is geboren.

Na dit geweldige nummer zijn we vervolgens nog even met zijn allen naar het apartement van Maren, Trond en Mikaela gegaan om ons voor te bereiden op een mooi avondje uit. Niet veel later loopt Maren de badkamer uit, pakt me vast en zet me op een stoel. Hetgeen waar ik al bang voor was, gebeurde nu ook; Trond had nog een leuke verassing voor me in petto. Hetgeen waarmee Andrew, Hunter en ik, Anne mee hadden wakker gemaakt op haar verjaardag, werd nu gekopieerd door Trond om mij daarmee een hartverzakking te bezorgen. Ik zal jullie maar onthouden van enig beeldmateriaal, maar het feit dat hij uiteindelijk alleen een string van Maren aan had, geeft wel aan dat ik nu blij moet zijn dat ik nog leef.
Na deze levensveranderende ervaring, zijn we uiteindelijk toch gaan stappen. Ook dit was weer supergaaf, waar Anne om 12 uur ervoor had gezorgd dat ‘Little Lion Man’ van Mumford and Sons werd gedraait; volgens mij is het nu een beetje ‘mijn’ nummer. Ook kreeg ik natuurlijk meteen een belletje vanuit Nederland, want mijn liefste, jongste, en meteen ook oudste moeder kon mijn Australische verjaardag natuurlijk zomaar voorbij laten gaan. Ook kreeg ik nog een belletje van Ramon en Dirk en nog een heel aantal smsjes van al mijn vrienden uit de Lage Landen. Helaas, als er mensen smsjes hebben verstuurd naar mijn Nederlandse nummer, zullen ze waarschijnlijk niet zijn aangekomen, aangezien mijn kaart is gedeactiveerd.

Nadat ik van het stappen thuiskwam stond de volgende verrassing alweer op mij te wachten, want toen ik op Facebook keek, bleek mijn lieve zusje een berichtje op mijn ‘wall’ te hebben achtergelaten. In dit bericht stond een link naar een video op youtube, waar ik mijn drie zussen (en heel even mijn broer) een hilarisch en supergaaf nummer voor me zag performen. Niet veel later kreeg ik nog een berichtje van mijn zusje, met daarin een link naar een video van mijn vader. Hij had ook de kriebels gekregen en kon natuurlijk niet achterblijven, dus het nummer ‘24’ was geboren. De videos van mijn zussen (en broer) zijn hier te zien, waarbij de 2e een kwalitatief betere versie is, maar de 1e een ietsie pietsie hilarischer is:

Take one: http://www.youtube.com/watch?v=_nWpLSwyojk&feature=related

Take two: http://www.youtube.com/watch?v=KW45lyQz9vY&feature=related

En mijn vaders nummer kan je vinden door op de volgende link te klikken: http://www.youtube.com/watch?v=SOOvDLetQR4&feature=related

Met een heerlijk gevoel ben ik dus gaan slapen om de volgende ochtend wakker te worden met huisgenoten die voor mij een heerlijk ontbijt (lees:pannenkoeken) klaar hadden gemaakt. Dit was ook de dag dat Lotte me op zou komen zoeken, wat mijn verjaardag natuurlijk nog beter zou maken! De hele dag werd ik dus door mijn huisgenoten in de watten gelegd en ’s avonds hebben ze me heerlijk getrakteerd op friet met frikadellen en kroketten (waar lotte na zes maanden ook wel errug blij mee was). Al met al was mijn verjaardag niet alleen de vroegste ooit, maar ook de langste, en ik moet eerlijk zijn ook de allerleukste die ik ooit heb gehad. Alle reacties, kaartjes, smsjes, berichtjes, videos, telefoontjes, mailtjes, vanuit Nederland en ook Amerika waren echt helemaal super!

Het ziet er naaruit dat deze blog het record gaat verbreken als langste blog ooit, maar ach, het is bijna mijn laatste, dus jullie zullen er maar aan moeten geloven.

De volgende dag heb ik Lotte een beetje wegwijs gemaakt op de campus en zijn we samen even naar Australia Fair (de dichtsbijzijnde mall) gegaan om voor Lotte een soort van hoed te kopen voor de paardenraces die voor dinsdag op het programma stonden. 2 November stond namelijk de Melbourne Cup voor de deur. Op deze dag legt iedereen in Australië (alweer) het werk even stil en gaan ze massaal naar de paardenraces aangezien het nationale kampioenschap zal worden gereden. Logischerwijs zijn Lotte en ik, samen met mijn vrienden van de universiteit naar de dichtsbijzijnde paardenraces gegaan. Na eerst de dag te zijn gestart met een bbq en de bijhorende alcoholische versnaperingen, zijn we in ons mooiste kloffie de turf-club op gaan zoeken om daar op paarden te wedden. Natuurlijk verloor ik weer meer dan ik won, maar het was weer een superleuke dag op de Gold Coast.
De rest van de tijd dat Lotte hier was heb ik niet echt veel met haar kunnen doen omdat mijn tentamens alweer voor de deur stonden. Wel was het echt superleuk om iemand op bezoek te hebben die je ook écht kent van thuis, en het is natuurlijk super dat ze mijn vrienden heeft kunnen ontmoeten hier. Al met al een zeer geslaagd bezoek. Over de tentamens kan ik vervolgens kort zijn, die zijn allemaal helemaal goed gegaan, dus hoop dat daar ook weer goede cijfers uit voort gaan komen.

Het laatste wat ik jullie natuurlijk niet kan onthouden is de dag van mijn laatste tentamen. Aangezien iedereen op een ander tijdstip vertrekt, er mensen zijn die gaan reizen, en we dus niet wisten of we als groep nog ooit een avondje samen zouden hebben, stond er afgelopen vrijdag een ‘afscheids’ etentje/feestje geplanned. Als soort van uitnodiging voor dit feestje heb ik samen met Mikaela en Andrew een soort van promofilmpje gemaakt om hiermee ook het thema bekend te maken. Dit filmpje kan je hier vinden: http://www.youtube.com/watch?v=vyCChxvq71g.

Het thema was dus ‘superheros’ en iedereen was dan genoodzaakt om als superhero te komen. De bewuste avond was er dan ook een kleurrijk gezelschap te vinden in het apartement van Mikaela (Jacky Sparrow), Maren (Kerstvrouw), en Trond (MegaTron, met een D). De groep bestond dan ook uit: Spider Pig (Christian), Goon-man (Clay), Retroman (Rowan), Joker (Ingrid), Tomb Raider (Caroline), Sea-man (James), Engel (Ida), Mexicaan (Babak), Kelly Slater (Andrew), Batgirl (Hunter), de Kerstman (Grant) en Superwoman (Anne). De hele avond hebben we dus voor superhelden gespeeld, en heeft Mikaela natuurlijk weer een lied voorgedragen, wat uiteraard weer een super hilarisch nummer werd. Niet veel later heb ik de stoute schoenen aangedaan en zelf nog wat bijgedragen aan het feestje. In navolging van mijn vader, zussen en broer, heb ik ook een nummer gemaakt toegewijd aan alle bijzondere mensen die ik hier op de Gold Coast heb leren kennen. Helaas ben ik niet gezegend met hetzelfde talent als de rest van mijn family en heb ik een papieren piano moeten gebruiken om mijzelf te begeleiden. Het resultaat was een niet al te zuiver, vrij emotioneel maar wel gemeend nummer, wat uiteindelijk leidde tot vijf huilende meiden in het appartement (en later nog 6 in Amerika). Hierna heb ik iedereen nog een CD gegeven met daarop de nummers die mij aan elk persoon doet denken. In plaats van de songlijst op de achterkant van CD-hoes te zetten, heb ik elk nummer een naam van een persoon gegeven, zodat iedereen later, wanneer ze aan iemand willen denken, dat precieze nummer op kan zetten. Na mijn bijdrage werd ik door iedereen onder druk gezet om het nummer op te nemen, want anders zou ik het land niet mogen verlaten. Aangezien ik mijn familie en vrienden wel een beetje begin te missen, leek het me niet zo’n goed plan om hier nog heel veel langer te blijven en heb ik de volgende ochtend het nummer dus (met veel schaamte) in mijn appartement opgenomen. Zoals ik al zei, ik ben niet met zoveel talent gezegend dus een superplaat is het niet geworden, maar het komt wel uit een goed hart.

Het nummer heet ‘Angels on the Coast’ en is hier te vinden: http://bit.ly/eofDF1

Na alle heisa zijn we nog een avondje gaan stappen en hoewel de regels in Surfers Paradise nogal strict zijn we zowaar elke bar binnengekomen met onze geweldige outfits. Het hele avondje was natuurlijk geweldig, maar ook wel dubbel, aangezien je toch wel afscheid neemt van mensen waar je heel close mee bent geworden. Gelukkig zijn het voornamelijk scandinaviërs waar we mee om zijn gegaan en is er natuurlijk al afgesproken om snel naar Noorwegen te reizen (in januari al, om precies te zijn).

Zo, als je deze zin leest, ben je zowaar bijna mijn hele door gekomen en heb je bewezen dat je over een flink doorzettings vermogen beschikt. De afgelopen dagen bestonden voornamelijk uit het afscheid nemen van Hunter en Andrew, en donderdag is Nikki dan aan de beurt, aangezien ik die dag richting Melbourne vlieg. Mijn vrijheid is dan tóch echt voorbij, maar heel erg maal ik daar niet om, aangezien ik dan de twee belangrijkste mensen in mijn leven weer na een jaar ga zien. Door mijn ouders heb ik deze stap niet alleen kunnen zetten, maar ze hebben me ook altijd gesteund in alles, waardoor ik het ook uiteindelijk durfde. Ik ben ze hier natuurlijk eeuwig dankbaar voor en wil ze de komende weken daarom natuurlijk ook een geweldige vakantie gaan bezorgen! De reis die ik met mijn ouders ga maken, ga ik niet in mijn blog beschrijven aangezien mijn moeder haar eigen blog weer bij gaat houden. De oude blog van haar (over hun reis naar Canada) zal dus waarschijnlijk weer heropend worden, en als je ons dus wilt gaan volgen zal je dat op de volgende link moeten gaan doen: http://aatentheo.waarbenjij.nu.

Dan rest mij alleen nog de taak om de link voor de foto’s te geven. Helaas heb ik de foto’s van mijn verjaardag en de melbourne Cup nog niet in mijn bezit, maar als ik die krijg, zal ik ze natuurlijk meteen posten. Hier kan je foto’s vinden: http://picasaweb.google.com/PvViegen/GoodbyeParty

Cheers Peter

P.S. Zoals een aantal misschien wel merken in foto’s is iedereen ongeveer bezig met een snor te laten staan. Dit heeft alles te maken met No-Shave November, oftewel Movember. Met ons team, ‘Get in the Flo with a Mo’, hebben we tot nu 211 dollar opgehaald voor de prostaatkanker foundation in Australië door middel van het laten staan van onze snorren voor de maand November. Nu moet ik eerlijk bekennen dat ik de fout in ben gegaan en na een week (voor een dinertje) persongelijk de helft van mijn snor, uit gewoonte, eraf heb geschoren. Dus loop een week achter op de rest, hoewel je bij zou zeggen dat ik me 3 dagen niet heb geschoren, maar ik doe hier ongelofelijk mijn best. Als je wilt kan je wat geld doneren wat dan naar de Prostate Cancer Foundation Australia gaat. Je kan alles zien op: http://au.movember.com/mospace/866412/