'No' sounds a lot like 'Go'

Hoewel de afstand van hier naar Nederland toch écht zo’n 16,000 kilometer is, maakt het internet deze afstand toch wel erg relatief. Hoewel het iets langer duurt voordat ik nieuws uit Nederland krijg, blijf ik gelukkig toch goed op de hoogte door middel van Hyves, Facebook, MSN, Email, Nu.nl en de site van de BNdeStem/Moerdijkse Bode. Zo kan ik mooi volgen dat SVC 2 het, met mijn broer in de gelederen, vrij goed doet, en dit weekend weer met 5-0 DOSKO hebben verslagen. En, hoewel ik de telling van onze leiders enigzins in twijfel trek, Coen mij inmiddels voorbij is qua aantal doelpunten. Verder kan ik natuurlijk ook mooi volgen wat SVC 1 doet, en jammer genoeg gaat het daarmee wat minder. Dit weekend niet gevoetbald, maar de komende 2 wedstrijden zijn cruciaal voor handhaving, en dus zit ik hier maar weer te duimen.

Buiten de voetbal kan ik ook mooi volgen dat de harmonie een weekend weg is geweest, en het zowaar zonder mij nóg leuker hebben gehad. Dit doet mij natuurlijk wel sterk twijfelen mbt mijn terugkeer over een jaar, aangezien het lijkt alsof ik totaal niet wordt gemist ;).

Een ander, en het laatste ding, wat ik even wilde aankaarten is natuurlijk de vliegtuigcrisis, ofwel de aswolk die boven Europa hangt. Het kwam bij mij wat later aan, maar ook hier in Australië wordt er over gesproken, en dan voornamelijk tijdens de lectures van Consumer Behaviour. Hoe is de reactie van de consument en hoe moeten de vliegtuigmaatschappijen hiermee omgaan. Hetgeen wat mij daarbij opviel is dat er eigenlijk gewoon niets aan te doen valt, het is een natuurramp en daar hebben we nu eenmaal geen controle over. Je kan dus eigenlijk niemand de schuld geven. Het vervelende is wel dat hierdoor vrienden van mij een weekendje Italië, en dus de wedstrijd Lazio Roma – AS Roma hebben moeten missen, en iemand vandaag die heel graag in het vliegtuig naar Australië stapt, nog in onzekerheid zit of dit daadwerkelijk gaat gebeuren. Dus vanuit hier, hoop ik dat dit snel is opgelost. En om de bovenstaande teksten samen te vatten, ik hou jullie in de gaten ;).

Nu terug naar mijn belevenissen ‘Down Under’. Zoals ik al in mijn vorige blog aangaf stond er een week vakantie op het programma waarin ik een weekje naar de Whitsunday Islands zou vertekken. Maar eerst stond er weer een Unifeestje op het programma, ditmaal was het een heuse togaparty. Het plan was om (in toga) eerst bij iemand nog even aan een assignment voor de studie te werken, vervolgens te bbqen, en daarna naar het feest te gaan. Maar eerst dus een toga. Na wat informatie op internet opgezocht te hebben (had dit zelf ook wel kunnen bedenken) bleek een laken genoeg om een toga te fabriceren. Hoewel een wit laken natuurlijk de standaard is voor een toga, bleek Peter alleen in het bezit te zijn van een zwarte variant. Uiteindelijk arriveerde ik dus letterlijk en figuurlijk als het zwarte schaap op de ‘meeting’/bbq. Helaas bleek dat er een aantal mensen geen kaarten hadden voor het feest, maar aangezien het feest meestal om 12 uur afloopt en er daarna bussen naar het centrum van Surfers Paradise vertrekken, besloten we om ons na het feest bij de menigte te voegen. Na 12 uur liepen we dus in toga door het centrum van Surfers Paradise, waar het angstvallig stil was. Wat bleek nu, in Australië kennen ze ook gewoon Goede Vrijdag. Het verschil met Nederland is alleen dat alles dan gewoon dicht is en iedereen dus vrij is. Dus liepen we doelloos door de straten van Surfers Paradise op zoek naar clubs die uiteindelijk gesloten bleken te zijn. Hierna, zonder daarwerkelijk ‘uit’ te zijn geweest, maar terug naar huis gegaan.
Twee dagen later was het dan eindelijk zo ver en vertokken Shannon, Dana, Darielle, Laura en ik richting Whitsundays. Op het laatste moment hadden we nog een hostel geregeld in Mackay waar we op zouden vliegen, om vervolgens op zondag de Greyhound te pakken naar Airlie Beach.

Aangekomen in Gecko’s Rest, hebben we onze spullen achtergelaten en zijn we eerst wat gaan eten in het centrum van Mackay. Hoewel het eten goed was, kan ik jullie nu al vertellen dat wanneer je naar Australië zou gaan, je Mackay in ieder geval niet hoeft te zien. Het is een beetje een ordinair stadje, zonder enige uitstraling. Het hostel waarin we verbleven was op het eerste gezicht ook goed, totdat bij Laura en Darielle de eerste beestjes tevoorschijn kwamen. Ze hebben dan ook de hele nacht wakker gelegen en (volgens Laura’s telling) in totaal 27 ‘beestjes’ vermoord. Ik lag met de anderen in een andere kamer, en hoewel hier ook wel wat rondliep, viel het opzich wel mee en konden we gewoon goed slapen. De volgende ochtend zijn we weer het centrum van Mackay voor een Paasontbijt. Hierna weer terug naar het hostel om de spullen te pakken en naar de bushalte voor de Greyhound te gaan. Na een busrit van ongeveer anderhalf kwamen we aan bij ons appartement, het Shingley Beach Resort in Airlie Beach. Het was eigenlijk meer dan we verwachten, en we zijn dan uiteindelijk ook blij dat we hiervoor hebben gekozen in plaats van te overnachten in een hostel.
De eerste paar dagen hebben we voornamelijk gerelaxed, airlie beach verkent, een cruise naar de Withsunday Islands, en het skydiven geboekt. Op dinsdag was het dan zover, we zouden om 1 uur worden opgehaald door Skydive Airlie Beach. De hele dag was het weer al niet zo goed en om half twee (op z’n Australisch een half uur te laat) kwam degene die ons zou meenemen naar het vliegveld om te vertellen dat het door het weer die dag waarschijnlijk niet door zou gaan. Een nieuwe afspraak gemaakt voor de volgende dag, en terug naar het appartement met vier gefrustreerde meiden die vol van de zenuwen stonden. Een kwartier later kreeg ik een telefoontje dat het weer ineens was omgeslagen en dat ze over 10 minuten ons op zouden komen halen. Voor de meiden dus geen tijd meer om zenuwachtig te worden, en uiteindelijk was het inderdaad zo dat de zon doorbrak.

Na een korte rit, en allerlei papierwerk en voorbereidingen, waren Darielle en Laura de gelukkigen om als eerste het ‘kleine’ vliegtuig in te stappen om op 8,000 voet hoogte eruit te springen. Na een vlucht van een kleine 10 minuten, zagen we vanaf de grond twee kleine stipjes uit het vliegtuig springen en nog geen zeven minuten later konden we Darielle en Laura feliciteren met hun sprong. Hierna was het dus de beurt aan Dana en mijn persoon om onszelf uit het vliegtuig te gooien. Hoewel ik het normaal niet zo heb op hoogtes, was ik eigenlijk vrij rustig en eigenlijk totaal niet nerveus. De instructeur merkte dit en probeerde dan ook op allerlei manieren mij wat nerveuzer te maken (‘I hope this won’t be the second one I’ll lose today’, ‘Ow, it’s good that I saw that binding, hope the others aren’t lose’ ). Dit werkte ook niet echt, tot het moment dat de deur openging en we op de rand van het vliegtuig zaten en we uiteindelijk de sprong waagde. Eerst een vrije val van 35 seconden om vervolgens de parachute te openen en nog 5 minuten te zweven, en dit alles boven de prachtige Whitsunday Islands. Veel mooier kon het natuurlijk niet worden. Na uiteindelijk weer veilig met twee benen op de grond te staan heb ik natuurlijk eerst mijn moeder gebeld om te melden dat ik het had overleefd. In mijn enthousiasme heb ik toen beloofd ook met Marieke in juli en uiteindelijk met mijn moeder in november een sprong te wagen, ik ben benieuwd! Overigens, het is nog nooit voorgekomen dat er iemand niet is gesprongen, de instructeurs hadden hier dan ook een goede verklaring voor: ‘No sounds a lot like Go’. Oftwel, als je gaat, dan ga je, er is geen weg terug.

Na een avondje stappen zijn we woensdag voor de verandering weer wat meer gaan relaxen. Het klinkt een beetje saai, maar het was eigenlijk precies wat ik nodig had na mijn drukke weken op de uni. Voor het avondeten stond er een bbq bij het zwembad op de planning, dus zijn Darielle en ik richting de supermarkt gelopen om hier de nodige ingredienten te scoren. Die avond dus lekker gegeten en naar het restaurant van het resort gegaan voor het desert (een hele maaltijd was iets té prijzig). Hierna nog gezellig wat gedronken in het appartement en vroeg naar bed gegaan, want de volgende ochtend werden we om zeven uur opgehaald voor de cruise. Zelf ben ik nog iets vroeger opgestaan om de wedstrijd Manchester United – Bayern te volgen, wat uiteindelijk een zeer goede keuze bleek te zijn.

Op donderdag werden we dus opgehaald door een bus om ons af te zetten bij de haven, waar de boot op ons lag te wachten. Tijdens deze tocht werd er natuurlijk vanalles uitgelegd over de 74 eilanden die de Whitsundays vormen. Zo zijn er maar 7 eilanden die zijn bewoond en je vind hier voornamelijk resorts of vakantiehuizen van mensen die teveel geld hebben (Julia Roberts, the Ozbornes, etc.). Onze tocht bracht ons dwars door het gebied van de whitsundays heen en we zouden uiteindelijk twee eilanden bezoeken. Het eerste eiland is whitehaven beach met, de naam zegt het al, een van de mooiste stranden van de wereld. Dit eiland is onbewoond en er mag dan ook totaal niets worden achter gelaten. Om op het eiland te komen moesten we nog een kleine afstand zwemmend afleggen, aangezien er geen haven te vinden is. Hiervoor moesten we wel eerst stingersuits aan, aangezien het er vol met ‘marine stingers’ zit en er hier en daar ook een haai rond kan zwemmen. Na een kleine twee uur op whitehaven beach te hebben vertoeft, zijn we richting Daydream Island gegaan. Dit is een eiland wat door een rijke Australiër is gekocht en hij heeft hier een enorm resort op gebouwd. Er was hier vanalles te doen, en wij mochten dan ook gebruik maken van alle faciliteiten op het eiland. Aangezien we hier voornamelijk waren gekomen om te snorkellen, zijn we snel de spullen gaan halen en zijn Darielle, Shannon en ik richting de baai gegaan. Helaas moet ik jullie (en mezelf) teleurstellen als het over het maken van foto’s gaat. Bij mijn ‘afscheid’ bij Nikon heb ik namelijk een camera met onderwaterbehuizing gekregen. Ideaal dus voor dit soort activiteiten. Helaas ben ik een dramatische fotograaf, en voornamelijk niet erg geoefend in het gebruik van een camera onder water. Dit heeft geresulteerd in vage foto’s met een vage plek erop, en waarschijnlijk had ik eerst de behuizing eens moeten schoonmaken. Het snorkellen was wel aardig, maar helaas niet al te spectaculair. Een kleine maand geleden is er namelijk een cycloon in de buurt van whitsundays geweest, waardoor al het zand van de bodem is losgeraakt. Hierdoor is het water nogal troebel geworden en kon je maar een meter zien. Het snorkellen moet dus over gedaan worden, maar dat wordt waarschijnlijk pas in november met mijn ouders.

Na een aantal uurtjes op Daydream Island zijn we weer op de boot gestapt om met een ondergaande zon weer richting Airlie Beach te varen. Terug in het appartement heb ik á lá mijn vader, al het overgebleven eten van de avond ervoor in een pan gegooit om uiteindelijk tot een soort van diner te komen. De volgende dag stond ons vertrek helaas alweer op de planning en zijn we ’s avonds rond een uur of 8 op de Greyhound gestapt richting Mackay, waar we dit keer een ander hostel hadden geboekt. In vergelijking met ons appartement in Airlie Beach, was ook dit hostel niet echt veel, maar aangezien ik overal kan slapen, had ik er geen moeite mee. De volgende dag het vliegtuig gepakt om in de middag weer terug ‘thuis’ te komen, waar meteen de 21e verjaardag van een huisgenootje (Meaghan) gevierd moest worden. Dat betekende ook gelijk het einde van de vakantie, aangezien maandag de studie weer zou beginnen.

Over de studie gesproken, gaat het tot nu toe uitstekend. We hebben al een flink aantal essays en opdrachten ingeleverd en in tegenstelling tot de universiteiten in Nederland worden deze wél snel beoordeeld. Het cijfer systeem hier in Australië werkt wel iets anders dan we in Nederland zijn gewend. Ze werken hier met cijfers van in de vorm van percentages en hangen hier dan een term aan vast om je resultaat aan te geven. Het begint bij fail (F) (wat je dus niet wilt krijgen) wat betekend dat je 0-49% heb behaalt. Daarna krijg je pass (P) (49%-65%), credit (C) (65%-75%), distinction (D) (75%-85%) en high distinction (HD) (85%-100%). Tot nu toe heb ik twee opdrachten en 2 testen teruggehad met een HD, dus het het goede begin is er.

Ik kan nog wel veel meer schrijven, maar ik merk nu dat ik toch wel erg veel heb geschreven deze keer. Aangezien het voor jullie anders een dagtaak wordt om het allemaal door te nemen zal ik binnenkort een wat kleiner stukje posten over hoe het hier allemaal gaat. De foto’s van de vakantie zijn overigens te vinden op: http://picasaweb.google.com.au/PvViegen/Springbreak

Tot de volgende keer!
Groeten Peter